Stel: je hebt slechts 36 uur (anderhalve dag) op de Veluwe. Wat ga je doen, wat moet je zien, waar ga je slapen en wat zijn gezellige plekken om te eten? Mijn vriendin Christy en ik deden het. Hier onze tips voor een afwisselend tripje naar de Veluwe in de herfst.
Om 9.00 sharp staan we bij de ingang van het Nationaal Park De Hoge Veluwe in Hoenderloo. We hebben al een flinke autorit uit Brabant achter de rug, dus besluiten we om eerst een cappuccino te drinken bij het tegenovergelegen Brunch. Het is op dit vroege tijdstip al druk met wandelaars en natuurliefhebbers. Niet vreemd natuurlijk in dit gebied. We zitten immers midden op de Veluwe, met 1.000 km2 het reusachtigste natuurgebied van Nederland.
Om 10.00 melden we ons bij de poorten van het Nationale park. Daar hebben we afgesproken met natuurgids Harry Grob. We zijn benieuwd. Gaan we burlende edelherten zien? Komen we op plekjes waar niemand mag komen? Harry vertelt duidelijk wat de bedoeling is. “Omdat Het Nationale Park De Hoge Veluwe zo immens is gaan we afwisselend fietsen en wandelen. Ik neem jullie mee in de geschiedenis en vertel alles over de flora en fauna”. We pakken een beroemde gratis witte fiets en rijden de natuur in. “Er is meer dan 40 km fietspad in het park en er zijn 1800 witte fietsen om te delen”, vertelt Harry. Er hangt mist over de uitgestrekte heidevelden en het kleurenpalet is oogstrelend. We zijn er stil van. Maar Harry niet. Vol enthousiasme vertelt hij alles over de landschappen en de veranderende wildpopulatie. Mede door de komst van de nieuwste bewoner van het park, de wolf, is dit een groot aandachtspunt.
Dat het in het Nationaal Park De Hoge Veluwe niet alleen om fraaie natuur en wisselend landschap draait, maar ook om architectuur blijkt als we onze fiets parkeren bij Jachthuis Sint-Hubertus. “Dit bijzondere Gesamtkunstwerk is door Berlage ontworpen rond 1916 en nu vieren we het honderd jarig bestaan”, vertelt Harry. Vanuit de hoge toren had het echtpaar Kröller-Müller mooi uitzicht over hun gronden. De Engelse cottagestijl is onmiskenbaar aanwezig in het ontwerp. Ook de tuin met vijver en brug zijn van de hand van Berlage. Harry: “Het was absoluut geen gemakkelijk bouwproces, aangezien zowel opdrachtgeefster Helene Kröller-Müller als de architect vrij eigenzinnig en eigenwijs waren. Maar misschien komt het juist daardoor dat het gebouw nu wereldwijd groot aanzien geniet. Het voormalige buitenhuis van de Kröllers is een van de meest iconische gebouwen in Nederland. Hier logeren hooggeplaatste gasten van onze regering zoals Barack Obama”.
We stappen over op de benenwagen en Harry voert ons mee door dennenbossen en over kleurrijke loofboompaden. We zien sporen van edelherten en komen langs twee modderplassen. “Hier heeft net een zwijn gelegen, we noemen dat een zoel. En hierna heeft hij zich hier afgedroogd”, aldus Harry terwijl hij wijst naar een afgeschuurde boomstam. Helaas spotten we de big five van de Veluwe –edelhert, wild zwijn, ree, vos en das- niet tijdens de tour. Maar dat is ook niet zo vreemd volgens Harry: “Het is midden op de dag, die liggen allemaal te slapen of uit te rusten diep verstopt in de bossen”. Inmiddels is het half één. Onze maag knort. Het was een interessante en ontspannende tour waarin we een diepere laag van dit oerpark, zowel letterlijk als figuurlijk, aanraakten.
Midden op het park, bij een groot centraal plein waar ook museum Museonder aan ligt, eten we een goed belegde boterham op het grote terras bij het Parkpaviljoen.
De drie pilaren van Het NP De Hoge Veluwe zijn: natuur & landschap, historische verhalen en kunst & architectuur. Vanochtend kwamen bijna alle facetten aan bod. Alleen het stukje kunst & architectuur bleef deels onbelicht. Op naar het Kröller-Müller museum! We zijn er allebei al eerder geweest, in het museum. Wat ons is bijgebleven zijn de beeldentuin en Vincent van Gogh. Daar staat het Kröller-Müller museum wereldwijd om bekend. En zeker niet onterecht, want het heeft een van de grootste beeldentuinen in Europa en de één na grootste Van Gogh-collectie ter wereld.
Dat allemaal dankzij Helene Kröller-Müller. Zij was een fervent kunstverzamelaar en besloot bij haar overlijden haar volledige collectie te schenken aan het Nederlandse volk. Hoe mooi. Helene kocht haar eerste Van Gogh in 1908. Het werk heet De Bosrand. Dertig jaar later opent het museum haar deuren. Niet in een stad als Amsterdam. Maar juist hier, midden op de Veluwe, waar kunstliefhebbers echt de unieke combinatie van kunst en natuur konden ervaren.
Het is een genot om hier rond te dwalen door de galerijen en de gangen met grote raampartijen waardoor binnen en buiten één lijken. De collectie is gigantisch. Naast Van Gogh hangen er werken van andere grootmeesters als Picasso, Monet en Mondriaan. Maar ook hedendaagse kunstenaars krijgen een plek. Wij worden geraakt door het werk van Esther Tielemans. Haar kunstwerken The past inside the present en The scene before the scene zijn niet alleen fascinerend van kleur, maar zijn ook subliem geplaatst in de ruimte. De connectie met de wonderen der natuur in de omgeving is duidelijk voelbaar.
Het werk prikkelt om zelf weer de natuur in te trekken. We hebben vooronderzoek gedaan, want de beeldentuin is met 25 ha erg groot. Keuzestress! Maar van de 160 kunstwerken komen we tot drie must-sees. Nummer één is het Rietveldpaviljoen. Gebouwd in 1955 en sinds 1965 hier te vinden. Dit architectonische bouwwerk is een kunstwerk op zich. Een perfect voorbeeld van licht en ruimte. Het spel van horizontale en verticale lijnen, de minimalistische materialen en de grote raampartijen dagen uit om de tentoongestelde sculpturen te bewonderen vanuit alle hoeken. Terwijl de schaduwen dansen overkomt ons een gevoel van geborgenheid en vrijheid tegelijk.
En dan op naar ons tweede hoogtepunt. Jardin d’émail uit 1974 van de Franse kunstenaar Dubuffet. Misschien wel het meest bekende beeld (en grootste en meest gefotografeerde) dat in Nederland te vinden is. En omdat je er in kunt lopen, ben je zelf onderdeel van het geheel. Hoe mooi! Maar helaas, helaas. Het is niet altijd geoorloofd om het kunstwerk te betreden. Soms is het te glad buiten of wordt het schoongemaakt en dan kun je er niet in. Wij hebben pech. Gelukkig is er wel een platform gemaakt van waaruit je een blik van bovenaf kunt werpen. Zo valt op dat het beeld prachtig is geplaatst tussen de hoge dennenbomen en ervaren we hoe groot het is. Het contrast tussen het stralend wit, grillig zwart en de natuur eromheen is intrigerend.
Het is inmiddels drie kwartier voor sluitingstijd. Tijd voor ons laatste werk op de shortlist: Kijk Uit Attention van Krijn Giezen uit 2005. Maar omdat we onderweg weer allerlei aansprekende werken tegenkomen en de beeldentuin in de herfst zo mooi is, blijven we overal veel te lang hangen. Het kunstwerk is gesloten. We kunnen de trap niet meer bestijgen voor een ongeëvenaard uitzicht over de Veluwe. Goede reden om nog eens terug te komen.
Na tien minuten rijden komen we aan bij ons hotel: Van der Valk hotel De Cantharel. Het ‘appelmoes- met-kers imago’ is deze hotelketen inmiddels echt wel kwijt. En als we onze kamer zien met schommelstoel op het terras én directe toegang tot de spa zijn we helemaal om. Hier gaan we Genieten met een grote, maar wel zachte –we blijven immer Brabanders- G. Voor ons diner wandelen we nog even over de vlakte aan de achterkant van het hotel. Hier liggen allerlei pittoreske bijgebouwtjes. Huisje James, ‘t buitenhuisje, de kleine cantharel en het paardenhotel. Alles is even sfeervol ingericht. Er branden gezellige lantaarns, in de stoelen liggen zachte velletjes en ook de vuurkorven staan te gloeien. Herfstmood is on!
De leukste natuurhuisjes op de Veluwe in de buurt van Apeldoorn
Wij eten bij Brasserie Het Jachthuis in het pittoreske dorpje Hoog Soeren. Dit restaurant is gevestigd in het voormalige jachthuis van koning-stadhouder Willem III. Het ligt fraai met zicht op de voormalige dorpsbrink, de monumentale kapel en de glooiende akkervelden. Binnen is het gezellig, het eten smaakt goed en de bediening is goedlachs.
Uitslapen doen we niet, ook al ligt het bed hier heerlijk, want we willen zoveel mogelijk uit onze trip halen. Wel nemen we de tijd voor een lekker ontbijt om ons op te laden voor het hoogtepunt van de dag: een safari over de Veluwe.
Met een oldtimer Land Rover Defender uit 1980 gaan we toeren over de Veluwe. We zetten een picknickmand met lekkers en een verrekijker achterin en met zwetende oksels kruip ik achter het stuur. Een ouderwetse schakelbak. Dat wordt even wennen… Midden op het eerste kruispunt slaat ‘het monster’ al af. Poeh. “Als het zo blijft, dan draai ik om en pak ik mijn eigen auto”, zeg ik lichtelijk in paniek. Gelukkig rijden we het eerste stuk dezelfde route als gisteren naar het restaurant, dus ik kan er even inkomen. Ik voel me steeds zelfverzekerder worden en de ronkende geluiden wennen ook. Terwijl we door de prachtnatuur hobbelen voel ik me zelfs helemaal trots. Mijn vriendin navigeert met hulp van een geschreven routebeschrijving. Zonder navigatie en kaart. Het levert soms hilarische momenten op, net als vroeger toen we op vakantie gingen en mijn moeder de kaart las.
De routebeschrijving leidt ons langs de mooiste plekjes over de Veluwe. Onze eerste stop is bij Radio Kootwijk. Dit blijft een magische plek. Het uitgestrekte savanne-achtige landschap, met daarop een gebouw dat lijkt op een kruising tussen een Egyptische sfinx en een Franse kathedraal. We parkeren onze oldtimer en maken een wandeling door dit mooie open gebied.
We vervolgen onze route richting Garderen en komen langs eeuwenoude boerderijtjes en een wildscherm. Ook hier loopt de big five rond, dus wie weet. We stappen uit met de verrekijker en spotten een paar herten in de verte. Eén vinkje kunnen we zetten! De natuur hier is weer van het niveau ‘Ooooh en Aaaah’. We passeren eeuwenoude beukenbomen die samen een herfstboog vormen. Zelfs in onze grote Defender voelen we ons klein. Volgens de routebeschrijving komt er nu een plek aan om te wandelen en te picknicken. En wat voor een plek.
Wild spotten en niemand tegenkomen op de Veluwe
Landgoed Staverden in Ermelo is een en al romantiek. Kabbelende beekjes, een eendenvijver met theekoepeltje en een landhuis uit de vorige eeuw met een pronkende pauw op het dak. In de kasteeltuin staan allerlei monumentale bomen, zoals een mammoetboom van bijna 40 meter hoog en een gigantische plataan. Volgens de oude traditie van het landgoed, toen Gelderse hertogen nog eigenaar waren van het landgoed en het zelfs stadsrechten kreeg, wonen er witte pauwen op het landgoed. Nu is Staverden, met 30 inwoners, de kleinste stad van de Benelux. We wandelen over slingerlaantjes met verrassende doorkijkjes, langs de oranjerie met een kas vol afrikaantjes en door een tunnel van Wisteria terug richting onze Defender.
Onze ‘36 uur herfstbelevenis op de Veluwe’ zit er bijna op. Voor we weer naar Brabant afdalen lunchen we nog bij Bospaviljoen ’t Leesten in alweer een fraai natuurgebied nabij Ugchelen. Het is een moderne boshut waar je ook een informatiecentrum van Staatsbosbeheer vindt. Bij het haardvuur evalueren we onze trip. Oké, we hebben de big five niet gespot, maar zeker herontdekt waarom de Veluwe zo hoog aangeschreven staat. Misschien dat je denkt na een bezoek aan Het Nationale Park De Hoge Veluwe en het Kröller Museum ‘been there, done that’. Maar niets is minder waar. Dit gebied kent zoveel mooie plekken met een verhaal. “Volgende keer boeken we een week”, besluiten we. Er zijn nog zoveel andere plekken hier die het ontdekken waard zijn op de Veluwe: de historische Hanzesteden (zoals Deventer en Harderwijk), de Veluwse randmeren en het magische Speulderbos met haar dansende bomen.
Dit vind je misschien ook leuk
0 reacties