Zweden is het outdoor land bij uitstek. In de winter kun je er sneeuwschoenwandelen, het Noorderlicht spotten, ijsvissen en klimmen, langlaufen (crosscountry skiën) en skiën, zoals ik in mijn blog over skiën in Are uit de doeken deed. Wat je er natuurlijk ook kunt beleven zijn sledehondentochten met Huskies. Daarvoor hoef je niet per se helemaal naar het uiterste noorden, naar Zweeds Lapland, af te reizen. Huskysafari’s zijn bijvoorbeeld ook in Åre in de provincie Jämtland mogelijk. Wij ervaarden dat tijdens onze skivakantie daar.
Met de sledehondentocht met Huskies ging een lang gekoesterde droom van mijn gezin in vervulling. Een bucketlist activiteit van jewelste. In deze blog vertel ik je er meer over,
Via BBI Travel boekten we een tocht van 2 uur bij Riverlodge Huskys. De eigenaar van de sledehonden, Nicklas Blom, heeft zijn huis en terrein aan het oostelijke deel van het Åresjon meer liggen. Op 15 minuten rijafstand van Åre. Een taxi bracht ons daar.
We worden door Nicklas zelf ontvangen bij zijn idyllisch gelegen lodge en plaats. Voor een blokhut brandt een kampvuur met daaromheen banken met dierenvellen en dekens. Er hangen geweien aan de buitenmuur van de hut en sfeervolle olielampen aan lantaarns. Om de lodge heen alleen maar besneeuwde dennenbomen. We zijn echt ‘buiten buiten’.
Nicklas verzekert: “Alle honden hier zijn bijzonder sociaal en houden van knuffelen.” En dat merken we meteen. Drie jonge pups van een ander ras komen enthousiast kwispelend op ons afgerend. We dollen en knuffelen wat met ze en dan krijgen we van Nicklas een extra down jacket (een dons parka) uitgereikt ter bescherming tegen de koude. Die doen we over onze skikleding aan.
We horen buiten de hekken al het geblaf van de Huskies die onze slede gaan voorttrekken. Eenmaal zelf door de poort en op het terrein van de Huskies aan het bevroren en besneeuwde meer, zien we dat de groep uit 25 honden bestaat. De meesten staan al enthousiast klaar aan de nog niet gespannen lijnen, in volle afwachting van de rit. Het is de vraag wie er nu het meeste staan te popelen? Wij of zij?
De roedel Huskies is in tweeën gesplitst. Wij gaan met één groep op pad en twee andere gasten met de andere groep Huskies. Elke husky safaritocht hier is namelijk een privétocht. Dus je bent alleen met je eigen gezelschap. Is je gezelschap groter dan vier personen dan ga je met twee sledes op pad.
Nicklas treft verdere voorbereidingen en maakt de spanning gereed. Wij krijgen de kans om nader kennis te maken met de honden. Het zijn allemaal Alaska Huskies. Die zien er heel gevarieerd uit: de een is zwart, de ander wit en weer een ander heeft bruine vlekken. Stuk voor stuk zijn het lieve beesten. Ieder met hun eigen karakter zoals Nicklas ons toevertrouwt.
Waar sommige mushers (de eigenaren) echt een bepaalde rolverdeling hanteren tussen de Huskies (bv degenen die voorin lopen en daarmee dus belangrijk zijn in het volgen van de instructies en de route en de honden die achterin lopen en puur werken) doet Nicklas daar niet aan. Zijn honden worden gevarieerd in alle posities ingezet.
Wij installeren ons op de slee en zitten van achter naar voren in volgorde van lengte en gewicht: van groot naar klein. Een extra deken gaat over onze jongste van 15 die voorop zit. Mijn fotorugzak gaat daar ook onder. Na een paar kreten van Nicklas volgt er een ruk aan de lijnen en rennen de honden door de verse sneeuw die de avond hiervoor is gevallen. Van achteren is het naast een krachtig en machtig ook een koddig gezicht. De ene hond heeft een flapperend oortje en de andere rent met zwabberende achterpoten. Ze zijn goed herkenbaar allemaal.
De vrij rustige tocht (denk niet dat je superhard wordt voortgetrokken) wordt enkel en alleen door een commando van Nicklas opgeschrikt: bij ‘yeaw’ gaan de honden naar rechts en bij ‘haw’ slaan ze links af. Ze gehoorzamen direct. De tocht voert voor een klein deel door een bossage, maar het overgrote deel worden we voortgetrokken over het bevroren meer, een eindeloze vlakte omzoomd door een dennenbos. Soms lijkt het alsof we net als de Kerstman met zijn arrenslee door de lucht zweven. Het is namelijk vrij mistig die dag. We zien door al het wit om ons heen het verschil niet tussen de lucht en het met sneeuw bedekte ijs onder ons. Ik word er best een beetje stil van. Zeker als ik ook nog de maan door de mist heen zie schijnen en wat pastelkleuren aan de horizon waarneem.
Halverwege krijgen de honden een korte pauze. Ze eten van de sneeuw om de dorst te lessen. En doen een behoefte, als ze dat al niet onderweg tijdens het rennen (knap!) Hebben gedaan. Onder grote hilariteit van ons natuurlijk. Ik kan je verzekeren: dat ruikt minder idyllisch dan zo’n tocht eruitziet. En ik ben ook meteen blij met de extra beschermende jas over mijn witte skibroek. Je weet maar nooit. Sommige honden wentelen zich door de sneeuw, waarna ze ons heel eigenwijs met een kop vol sneeuw grijnzend aankijken. Mijn oudste zoon wordt onder kusjes en pootjes bedolven door een van de honden. Deze hond moet wel aanvoelen dat onze oudste een enorme hondenfanaat is en oneindig veel liefde voor ze voelt.
Na de tweede helft van de adembenemende rit, waarbij we nog pootafdrukken van elanden zien (groot!), komen we weer terug bij het terrein van Nicklas. Terwijl mijn gezin zich al opwarmt aan warme chocolademelk bij een kampvuurtje op een schapenvacht en marshmellows roostert, maak ik foto’s van de uitrustende husky’s. Nicklas voert de honden. Na wat foto’s kruip ik zelf ook de behaaglijke tipi in. Het oudste hondje dat niet meer mag rennen voor de slede schurkt lekker tegen ons aan. Kan het knusser?
Nicklas Blom, type stoere edoch vriendelijke rauwdouwer, is opgegroeid met honden. Hij woont met zijn vriendin en twee dochters, die zelf ook kleine sleden besturen, in de lodge. Hij maakte in 2014 een solotocht met hondenslede (een achtspan) door de hele Zweedse bergketen, van Åre naar Treriksröset in Finland. Deze tocht duurde 39 dagen en was 1350 kilometer lang. ”Het is het beste wat ik ooit gedaan heb gedaan”, zegt hij.
Nicklas heeft ook de langeafstandswedstrijd Finnmark voltooid, die 500 kilometer is en ’s werelds langste wedstrijd is voor 8 honden. Naast de vijfhonderd en 600 mijl lange race won Nicklas ook de Beaver Trap Trail, die 350 kilometers telt.
Ook ging hij mee met de Fjällräven poolexpeditie waarbij een aantal uitverkoren gewone mensen zonder ervaring jaarlijks de kans krijgen om in het noorden van Zweden een dagenlange sledetocht te maken en slapen in een iglotentje onder de sterrenhemel. Nicklas nam deel als fotograaf en als sledebestuurder. Toevallig heb ik zijn foto’s en die van mezelf ingezet om de tocht die in april 2023 plaatsvindt onder de aandacht te brengen voor het outdoor kledingmerk Fjällräven. Toeval bestaat niet. En het moge duidelijk zijn dat deze man zijn sporen dus wel heeft verdiend.
Bij het kampvuur laat hij me het boek zien dat hij schreef over zijn solotocht door de Zweedse bergen met zijn eigen indrukwekkende foto’s er in, want hij is een zeer verdienstelijke fotograaf. Ik ben onder de indruk van het boek en zijn verhaal. Wat een avontuurlijk buitenleven leidt hij.
Een husky tocht van 2 uur kost via BBI Travel € 170,- per persoon. Best prijzig als je met een gezin gaat, maar dan ben je wel een onvergetelijke ervaring rijker. Je krijgt hiervoor een ‘eigen slee’ en gids (Nicklas of iemand die voor hem werkt) voor je gezelschap. Wij zijn alleen de slede van de medewerkster van Nicklas tegengekomen tijdens onze rit. Er is dus absoluut geen sprake van file sleeën. Je bent er bijna helemaal alleen. De tochten zijn dagelijks van 9.30 – 11.30 uur en van 13.00 – 15.00 uur en vinden plaats van eind december tot begin april (uiteraard alleen wanneer er voldoende sneeuw ligt).
Ook in Dalarna kun je huskysafari’s doen.
Dit vind je misschien ook leuk
0 reacties